مقایسه کلینیکی فلپ ‌های پایه ‌دار دوتایی موکوزال و موکوپریوستال به همراه بافت همبندی در درمان تحلیل لثه

هدف از انجام این مطالعه ارزیابی کلینیکی روشهای پوشش ریشه با استفاده از روش Partial Thickness Double Pedicle Graft (PTDPG) در 10 دندان (گروه تجربی) و مقایسه آن با روش Full Thickness Double Pedicle Graft (FTDPG) در 10 دندان (گروه شاهد) می‌باشد. بدین منظور 8 بیمار دارای 20 ضایعه کلاس I و Miller II که به شکل جفت ضایعه قرینه (Mirror Image) بودند بطور تصادفی بین دو گروه تقسیم گردیدند. پس از انجام درمانهای مقدماتی، اندازه گیریهای کلینیکی قبل از عمل (Base Line) بعمل آمد. این پارامترها شامل، تحلیل عمودی، تحلیل افقی، حد چسبندگی بالینی، عمق سالکوس و پهنای لثه کراتینیزه بودند. اندازه‌گیریها 3 ماه پس از جراحی تکرار گردید. در گروه تجربی، یک فلپ پایه‌دار دوتایی مخاطی کنار زده شد و ریشه مربوطه صاف و صیقلی گردید. سپس بافت پیوند آزاد همبند از ناحیه کام تهیه گردید و بررسی سطح ریشه در ناحیه تحلیل قرار گرفت و توسط نخ 0- 50 قابل جذب بخیه گردید و سپس فلپ پایه‌دار بر روی پیوند قرار گرفته و توسط نخ 0-5 به روش Sling بخیه گردید. روش جراحی در گروه کنترل شبیه انجام آن در روش تجربی انجام گرفت. بجز اینکه فلپ پایه‌دار تهیه شده از نوع موکوپریوستال (Full Thickness) بود. نتایج نشان داد که میانگین پوشش ریشه بدست آمده در گروه تجربی 89.14 (2.83 میلی‌متر) و در گروه شاهد 85.7% (2.75 میلی‌متر) بود.هیچ اختلاف معنی‌داری در میانگین کاهش تحلیل عمودی، تحلیل افقی و عمق سالکوس و حد چسبندگی کلینیکی دیده نشد. در هر دو روش پهنای لثه کراتینیزه پس از 3 ماه افزایش یافت و اختلاف بین دو گروه معنی‌دار نبود.نتایج حاصل از تحقیق چنین فرض می‌کنند که فلپ‌های پایه‌دار دوتایی موکوزال و موکوپریوستال به همراه بافت همبندی می‌توانند بشکل موفقیت‌آمیزی در درمان تحلیل لثه‌ای بکار روند.